«Φταίω εγώ»: Πότε η φράση αυτή γίνεται ο χειρότερος εχθρός μας;
Share
Όλοι έχουμε μέσα μας έναν σαμποτέρ που μεγεθύνει τις αδυναμίες και απαξιώνει τα δυνατά μας σημεία. Ιδιαίτερα, όταν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικής και ψηφιακής ζωής παύει να είναι διακριτή, με την δεύτερη να εξωραΐζει ή και να αποκρύπτει τις όποιες αντιξοότητες, μπορεί να αισθανθούμε ότι την στιγμή που εμείς βουλιάζουμε, όλοι οι άλλοι (hashtag #blessed) ζουν μες την ευδαιμονία. Ο εσωτερικός μας κριτής λέει: Δεν προσπαθείς αρκετά! Δεν παίρνεις την ζωή στα χέρια σου! Γιατί δεν στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων? Πάλι δεν τα κατάφερες! Μάλιστα, ο σαμποτέρ πολλών από εμάς χρησιμοποιεί συγκεκριμένα και επαναλαμβανόμενα ρεπερτόρια και ατάκες.
* Γράφει η MSc Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια Νιόβη Βέλλιου
Το να μαθαίνουμε από τα λάθη μας είναι μια πολύ σημαντική δεξιότητα. Η αυτοκριτική τις περισσότερες φορές είναι χρήσιμη γιατί μας παρακινεί να αλλάξουμε. Παρόλα αυτά, όταν γίνεται καταναγκαστικά και με διάθεση αυτοτιμωρίας, καταλήγει σαν μπούμερανγκ να μας κάνει να νιώθουμε ακόμη πιο ανεπαρκείς και εγκλωβισμένοι.
Ιδιαίτερα σε μια περίοδο, όπως αυτή που διανύουμε, όπου οι συνθήκες μας ματαιώνουν, ανατρέποντας σχέδια ή προσδοκίες και η πορεία μοιάζει τόσο ανώμαλη που νιώθουμε πως δε θα ορθοποδήσουμε ποτέ, αυτό που χρειάζεται, είναι να συμπονέσουμε τον εαυτό μας. Αντ’ αυτού, οι περισσότεροι από εμάς γινόμαστε ιδιαίτερα επικριτικοί απέναντί του.
Πρόσφατη έρευνα* σε ελληνικό πληθυσμό δείχνει πως τα συναισθήματα που επικρατούν είναι μεταξύ άλλων η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και το άγχος. Δεν προστάτευσα αρκετά τους γύρω μου. Είμαι άχρηστος. Έπρεπε να είχα αποταμιεύσει. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ! είναι φράσεις που ακούγονται συχνά τον τελευταίο μήνα στα γραφεία των ψυχολόγων. Παρά τις εξωγενείς δυσκολίες λοιπόν, τις οποίες δεν μπορούμε να απομονώσουμε ή να ελέγξουμε, εμείς εξακολουθούμε να τα βάζουμε με εμάς.
Το μυαλό μας μπορεί να γίνει ένας ιδιαίτερα δημιουργικός και αυστηρός αφηγητής. Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν δοκιμάζαμε να γίνουμε πιο υπομονετικοί με εμάς? Πώς θα ήταν αν μιλούσαμε στον εαυτό μας με τον τρόπο που θα μιλούσαμε σε κάποιο άτομο που αγαπάμε? Πώς θα ήταν αν αντικαθιστούσαμε το «ποτέ» και το «πάντα» με άλλες λέξεις? Πώς θα νιώθαμε αν για λίγο σταματούσαμε την σύγκριση μας με τους άλλους? Θα μπορούσαμε να μας συγχωρήσουμε για το ότι τα καταφέραμε απλώς καλά και όχι τέλεια?
Περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας κουβαλώντας το βάρος των προσδοκιών, του καθήκοντος και της ενοχής. Όμως όλες οι εποχές δεν είναι ίδιες. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε πάντα τους ίδιους ρυθμούς ή τις ίδιες «επιδόσεις». Οι δυνατότητες και οι αντοχές μας αλλάζουν ανάλογα με τα συναισθήματα, τις ανάγκες και το περιβάλλον μας. Όταν αισθανόμαστε λοιπόν εξαντλημένοι και ευάλωτοι είναι η στιγμή που χρειάζεται να καθησυχάσουμε τον εαυτό μας και όχι να τον τιμωρήσουμε.
*Το δείγμα Ελλήνων και Ελληνίδων που συμμετείχαν στην έρευνα της διαΝΕΟσις το διάστημα 15-22 Σεπτεμβρίου 2020 αναφέρει ως τα πιο συχνά συναισθήματα της περιόδου αυτής την αβεβαιότητα (32,5%), την ανασφάλεια (32,1%), το άγχος (24,3%), την απογοήτευση (17,7%) και τον φόβο (16,9%). Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Σημείωση: Κάθε οικογένεια είναι ξεχωριστή και κάθε άτομο ιδιαίτερο. Το παραπάνω κείμενο δεν επέχει θέση θεραπευτικής/ συμβουλευτικής παρέμβασης, παρά μόνο ενημέρωσης.
Δείτε ακόμα:
