Στέφανος Ξενάκης: «Καλός γονιός είναι ο καλός εαυτός»

Ο Στέφανος Ξενάκης δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο συγγραφέας του εκδοτικού φαινομένου «To δώρο» και του best seller «Κάπταιν- Γράμματα στον μπαμπά μου» επιστρέφει με το «Δώρο 2», απαντώντας στο ερώτημα «γιατί προσπερνάμε τα δώρα που προσφέρει τόσο απλόχερα η ζωή». Με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα συζητήσαμε μαζί του.

Ο Στέφανος Ξενάκης απαντά στις ερωτήσεις μας:

Θα ξεκινήσω απ’ το δεύτερο βιβλίο σας «Κάπταιν- Γράμματα στον μπαμπά μου» για να σας ρωτήσω ποια είναι η πιο έντονη παιδική ανάμνηση που έχετε από τον πατέρα σας.

Ξεκινάτε από το αγαπημένο μου βιβλίο. Με τον μπαμπά μου δεν είχα πολλά- πολλά αλλά ήταν πολύ δυνατά αυτά που είχα. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να διαβάζει την «Απογευματινή» εκείνα τα χρόνια, την αγαπημένη του εφημερίδα μετά τη δουλειά του στον καναπέ. Δεν είχα πολλές αγκαλιές μαζί του. Κι όμως όταν έμπαινα μέσα στην ακτίνα του – μέσα στην αύρα του – πρέπει να ήταν πάνω από 5 μέτρα χωρίς υπερβολή, ένιωθα όπως ένιωθαν οι Γαλάτες όταν έπιναν το μαγικό φίλτρο. Ακατανίκητος. Παντοδύναμος. Αναζωογονημένος. Τον λάτρευα τον μπαμπά μου κι εκείνος εμένα. Ήταν κι είναι ο Ήρωάς μου. Αυτός που πάντα έκανε τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα.

Αναγνωρίζετε πράγματα που έχετε «κληρονομήσει» από εκείνον στη σχέση σας με τα δικά σας παιδιά;

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι κι εγώ το δικό τους Μαγικό Φίλτρο. Ο δικός τους ήρεμος Ήρωας. Αυτός που κάνει και γι’ αυτά τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας χάρισε η πατρότητα;

Να επιτρέπω στα παιδιά μου να είναι αυτό που είναι. Αυτό που νιώθουν να είναι. Αυτό που γουστάρουν να είναι. Όταν γεννήθηκε η μεγάλη μου κόρη, η θεραπεύτριά μου η Μαρία Πηρουνάκη μου είχε πει «να τη δεις όπως επιθυμεί και να σου αρέσει». Μου πήρε λίγη ώρα να χωνέψω αυτό που έλεγε. Η Μαρία έβγαλε ένα Σ τελικό και κέρδισε μια ολόκληρη ζωή. Τα παιδιά μου δεν είναι δικά μου. Είναι δικά τους και μόνο. Ούτε του μπαμπά τους, ούτε τη μαμά τους, ούτε κανενός άλλου. Εμένα μου πήρε μισή ζωή να μάθω να κουμαντάρω τη δική μου ζωή.

Τι συνειδητοποιήσατε για τον εαυτό σας, κάτι που δεν είχατε παρατηρήσει σ’ εσάς πριν κάνετε παιδιά;

Είναι ιερό να είσαι γονιός. Δημιουργός με άλλα λόγια. Αλλά εσύ απλά δημιουργείς το δημιούργημά σου και είσαι εκεί γι’ αυτό. Δεν είναι δικό σου. Προχθές είχαμε πάει βόλτα με την μικρή μου κόρη που είναι πια 9 χρονών. Δεν κρατούσαμε χεράκια. Σε κάποια φάση εκείνη, με δική της πρωτοβουλία μου έπιασε το δικό μου. Επέλεξε να μου το πιάσει. Πρέπει να είναι μία από τις εντονότερες συναισθηματικά στιγμές που θυμάμαι να έχω βιώσει εδώ και χρόνια.

Θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας τη σκέψη πίσω από το εγχείρημα «Ναι, μπορώ». Πώς προέκυψε η ανάγκη για τη δημιουργία του;

Το ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ είναι κάτι για το οποίο είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος. Μέσα από μικρά βιντεάκια που θα βρει κανείς στη σελίδα μας ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ στο youtube αλλά και σημαντικές αξίες και συνήθειες μοιραζόμαστε με γονείς εκπαιδευτικούς και παιδιά κάποια πράγματα που δεν είχε μοιραστεί κανείς μαζί μας όταν ήμασταν εμείς σχολείο. Εστίαση στο καλό, ευγνωμοσύνη, αυτοεκτίμηση, σύνδεση και πολλά άλλα. Δεν βλέπω την ώρα με το που θα τελειώσει εντελώς όλο αυτό να είμαι κάθε απόγευμα σε σχολεία να μιλάω σε γονείς, κηδεμόνες αλλά και παιδιά.

 

Το υλικό του «Ναι, μπορώ» απευθύνεται σε παιδιά, αλλά και σε γονείς και εκπαιδευτικούς. Τι μπορεί να κερδίσει ο καθένας τους μέσα από το υλικό που δημιουργείτε;

Νομίζω μια εσωτερική ανασκόπηση γύρω από τα σημαντικά στη ζωή. Ο Καλογήρου ο Δάσκαλός μου πάντα έλεγε και λέει «Μαθαίνω μέχρι να δω τα ραδίκια ανάσκελα». Αυτό

Τι είναι αυτό, θεωρείτε, που μπορεί να κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα και «δυνατά» ν’ αντιμετωπίσουν κατάματα τη ζωή;

Το συναίσθημα του να πατάνε στα δικά τους πόδια από πολύ νωρίς. Να αφήνονται να κάνουν τα δικά τους λάθη. Να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Να βαδίσουν το δικό τους μονοπάτι. Ο Νατζέμι πάντα έλεγε ότι ο σπόρος ξέρει πολύ καλά τι να κάνει – δεν χρειάζεται να του πεις τι να κάνει. Αφού τον βάλεις στο χώμα το μόνο που χρειάζεται είναι νερό κι αγάπη. Τα παιδιά μας ξέρουν. Χρειάζεται μόνο να θυμηθούν.

Σκέφτομαι συχνά πως η εκπαίδευση που λαμβάνουμε όταν είμαστε παιδιά στερείται όλων αυτών των βασικών δεξιοτήτων που θα μας κάνουν «υγιείς» ενήλικες. Τι πιστεύετε πως θα έπρεπε να αλλάξει στο σύστημα εκπαίδευσης;

Περισσότερη ενσυναίσθηση, περισσότερη αυτογνωσία, περισσότερες αξίες και σωστές συνήθειες και λιγότερη αποστήθιση. Τη γνώση μπορείς να την βρεις στην Google και την κάθε Google. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με όνειρο και φαντασία που θα δημιουργήσουν τις επόμενες Google όχι θα τις υπηρετήσουν. Όσο προχωράει η τεχνολογία και η τεχνητή νοημοσύνη, τόσο ο ρόλος του ανθρώπου θα είναι και σημαντικότερος.

Έχει μόλις κυκλοφορήσει το «Δώρο 2», αλλά λίγο πριν μου πείτε γι’ αυτό, θα ήθελα να μου πείτε κάτι για το εκδοτικό φαινόμενο «Δώρο» και την αλλαγή που έφερε στη ζωή πολλών ανθρώπων. Τι σας «χάρισε» εσάς αυτό το βιβλίο και η αξιοσημείωτη επιτυχία του;

Αγάπη, Σύνδεση κι ανατροφοδότηση από ανθρώπους που δεν γνώριζα ποτέ. Τα δικά μου ΔΩΡΑ είναι τα μηνύματα των συνανθρώπων μου, που τους άγγιξε κάτι από αυτά που έγραψα, όπως κι εμένα με είχε αγγίξει κάτι άλλο προ ετών από κάποιο βιβλίο ή ομιλία.

Στο «Δώρο 2» απαντάτε στο θεμελιώδες ερώτημα: «Γιατί προσπερνάμε τα δώρα που προσφέρει τόσο απλόχερα η ζωή».  Δε θέλω να μου αποκαλύψετε πολλά, μόνο να μου πείτε τι είναι τελικά αυτό που μας εμποδίζει να είμαστε ευτυχισμένοι.

Ο κακός εσωτερικός προγραμματισμός και τίποτα άλλο. Κάνουμε συνέχεια upgrade στα κινητά μας, αλλά συχνά ο εαυτός μας τρέχει ακόμη με DOS. Το να δουλεύει κανείς με τον εαυτό του είναι ιερό. Πιο ιερό από το να μεγαλώνει τα παιδιά του, γιατί απλά αν δεν ξέρει πώς να το κάνει, δεν θα το κάνει σωστά.

Παρατηρώ πολλούς γονείς να έχουν επωμιστεί πολλές ευθύνες, να προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής και ταυτόχρονα να προσφέρουν στα παιδιά τους όλα τα απαραίτητα εφόδια. Υπάρχει τελικά τρόπος να είσαι «καλός γονιός»; Πώς θα τον ορίζατε;

Καλός γονιός είναι ο καλός εαυτός. Εάν νιώθεις πλήρης, εάν κυνηγάς το όνειρό σου, εάν σου επιτρέπεις τα λάθη, εάν αφήνεσαι στη ζωή, εάν συνδέεσαι, εάν αγαπάς τον εαυτό σου, θα το κάνει και το παιδί σου. Με τα παιδιά μας είμαστε ενεργειακά συνδεδεμένοι όπως τα tablet με τα κινητά μας που κάνουν συνέχεια sync. Τα παιδιά μας δεν κάνουν αυτό που τους λέμε να κάνουμε, αλλά κάνουν αυτό που κάνουμε. Ας το καταλάβουμε. Λέω αυτό που ξέρω όμως αναπαράγω αυτό που είμαι.

Θα ήθελα να μου πείτε ποια συμβουλή σας έχει δώσει ο πατέρα σας, την τηρείτε ευλαβικά και πλέον την μοιράζεστε με τα δικά σας παιδιά.

Σε αγαπώ χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Είτε είσαι καλό παιδί, είτε είσαι «κακό» παιδί. Γιατί είσαι και θα είσαι πάντα το παιδί μου. Ο μπαμπάς μου δεν μου το είπε ποτέ με λόγια αλλά πάντα μου το έλεγε με έργα και με το παράδειγμά του. Το παράδειγμά κι η ενέργειά σου είναι 1.000.000 φορές πιο δυνατό από τα λόγια σου. Ακόμη κι εκεί που είναι μου το λέει κάθε μέρα. Κάθε στιγμή.

Συνέντευξη: Μαρία-Άννα Τανάγια

 Διαβάστε επίσης: 

Αργύρης Γεροβασιλείου: «Τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα χρειάζονται αγάπη κι έναν γονέα σύμμαχο»