Το Χρονικό μιας Εξόδου
Share
Γράφει η Όλια Παναγιωτοπούλου- momfatale.gr
Μερικές φορές οι λέξεις είναι από πλευρά στατικότητας ό,τι και το γεφύρι της Άρτας: πριν καταφέρεις να στηρίξεις τις σκέψεις σου εκεί, έχουν καταρρεύσει. Η καθημερινότητα έχει αποκτήσει ανάλογα χαρακτηριστικά και, βλέπετε, τα γράφω λίγο συγχυσμένη γιατί παιδιά/ υποχρεώσεις και γρήγορες αλλαγές δεν πάνε μαζί, αλλά κυρίως γιατί εγώ είχα ένα ωραιότατο κείμενο έτοιμο και μετά τις ανακοινώσεις για άνοιγμα δημοτικών και ΚΔΑΠ μου βγήκε εντελώς άσχετο και τώρα- μια μέρα που οφείλω να εργαστώ από το σπίτι, ενώ έχω και τους δύο μικρούς σαρδανάπαλους εδώ- πρέπει να το ξαναγράψω, πράγμα που σημαίνει να βάλω σκέψεις και συναισθήματα σε σειρά!!!
Αστειεύομαι κι αυτός είναι ο τρόπος μου να ξεπερνάω τις δυσκολίες αλλά η αλήθεια είναι ότι μείναμε όλοι μας σπίτι, με ελάχιστες μετακινήσεις, φοβισμένοι λιγότερο ή περισσότερο, και με δυσκολίες πολλές καταφέραμε να προσαρμοστούμε σε μια πραγματικότητα πρωτόγνωρη και σουρεαλιστική. Γίναμε οι δάσκαλοι των παιδιών μας, τα κρατήσαμε σε επαφή με την εκπαιδευτική πραγματικότητα, παίξαμε, κυλιστήκαμε, φτιάξαμε πύργους γιγάντιους με τουβλάκια και κόσμους φανταστικούς με ανθρωπάκια, είδαμε μια ταινία παραπάνω- ναι, τρώγαμε και ποπ κορν ταυτόχρονα- και με λίγα λόγια ευχαριστηθήκαμε στο έπακρο το τζακ ποτ χρόνου που μας σερβιρίστηκε αναπάντεχα ένα πρωινό.
Και πήγε καλά!
Δύο μήνες μετά, είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα: άνοιξαν τα εμπορικά, οι υπηρεσίες του Δημοσίου, τα εστιατόρια, τα μπαρ και τη Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020 ανοίγουν τα δημοτικά σχολεία, ακολουθώντας τα γυμνάσια και τα λύκεια.
Δύο μήνες εσωστρέφειας και εγκλεισμού, τείνουν να ολοκληρωθούν. Κι αν δεν λαχταρίσαμε σύσσωμη η οικογένεια -αν και για διαφορετικούς λόγους- να αρχίσουν τα σχολεία ξανά! Να ξεκινήσει το ξύπνημα να είναι πρωινό και ο ύπνος των παιδιών το βράδυ να έρχεται μια φυσιολογική ώρα! Να ξαναρχίσουν τα καθήκοντα και η γυμναστική μυαλού που αυτά επιφέρουν, αφήνοντας τα παιδιά με μια γλυκιά νοητική κούραση αλλά και πληρότητα! Να πάψει να πέφτει όλο το βάρος των μαθημάτων επάνω μας! Να ηρεμήσουν λίγο τα πρωινά μας και να δουλέψουμε χωρίς δεύτερη έγνοια!
Σχεδόν ήρθε αυτή η στιγμή: είναι πιο κοντά από ποτέ! Μετράμε μερικές μέρες αντίστροφα μέχρι η ζωή να ξεκινήσει να μοιάζει με την προ-κορωνοϊού εποχή και διαπιστώνω ότι τα τρία μέλη της μικρής μου οικογένειας, έχουμε μελαγχολήσει. Ναι, σαφώς βοηθάει κι ο ανοιξιάτικος καιρός με τις ξαφνικές πτώσεις θερμοκρασίας και τις καταιγίδες.
Ως γνωστόν, η άνοιξη, όπως τα περιοριστικά μέτρα, δεν κρατάει για πάντα. Η επαναφορά είναι βέβαιη. Ίσως να μην είναι αδιάσπαστη, ίσως η πραγματικότητα να μην είναι ακριβώς η ίδια. Ας μη βιαστούμε, όμως, να περάσουμε στο επόμενο στάδιο και να διαγράψουμε την εμπειρία και την ανάμνηση όσων περάσαμε. Ας κρατήσουμε λίγο πιο ενεργή την αντίληψή μας κι ας διαπιστώσουμε αυτό που γνωρίζουμε ήδη: στη ζωή μένουν όσα αποκτήθηκαν με κόπο και υπάρχουν λίγες περιστάσεις που να έχουμε κοπιάσει τόσο μαζικά και ταυτόχρονα όλη η ανθρωπότητα.
Η επόμενη μέρα θα δώσει όχι μόνο μια αίσθηση κανονικότητας, αλλά και τα πορίσματά της. Ελπίζω ο υπέροχος ελληνικός ήλιος να μη μας τυφλώσει και χάσουμε το πολύτιμο μάθημα που το κάθε ζόρι έχει να μας διδάξει.
Μιλώντας για μαθήματα, είναι μέρα «σχολείου» κι εγώ αντί να ελέγχω κατασκευές και ορθογραφίες, είμαι εδώ και πίνω καφέ μαζί σας! Από βδομάδα, αλλάζουμε ρόλους, αλλάζουμε συνήθειες και τότε.. πίνουμε και τον καφέ μας πιο άνετα και… για να μην ξεχνιόμαστε:
Καλό καλοκαίρι!
Και για εσάς που θέλετε να μάθετε περισσότερα για την Όλια Παναγιωτοπούλου μπορείτε να δείτε εδώ:
