Όλια Παναγιωτοπούλου: “Τα δύο υποφέρω έφτιαξαν το site…”

Η Όλια Παναγιωτοπούλου ασχολείται με το εμπόριο, την ηλεκτρονική επικοινωνία, διδάσκει αγγλικά και γιόγκα σε παιδιά, ασχολείται με το copyrighting και ντύνει με τη φωνή της ηχητικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι μαμά της απίθανης Δάφνης, 7, και του καταπληκτικού Αλέξανδρου, 4, οι οποίοι δίνουν ρυθμό και κατεύθυνση στη ζωή της. Τα πέντε τελευταία χρόνια, έχει ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη, στη Ναυαρίνου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αναπολώντας συχνά τον κήπο της στη Σαμοθράκη.

 

 

Υπήρχαν για μεγάλο χρονικό διάστημα σκέψεις για τη δημιουργία του mom Fatale; Tι ήταν αυτό που σε οδήγησε στη δημιουργία του;

Το site ξεκίνησε όσο ήμουν έγκυος στην Δάφνη και το πιο πολυδιαβασμένο μου άρθρο, άλλωστε, έρχεται από εκείνη την περίοδο με τίτλο «Ο Ένατος Μήνας». Το έγραψα 9 μηνών έγκυος και είναι ολόκληρο μια κραυγή για το πόσο ζορίζομαι με αυτό που περνάω και πόσο αυτό δεν έχει καμία σχέση με όσα είχα ακούσει για την εγκυμοσύνη ως την πιο ωραία περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας.  Αναρωτιόμουν έντονα αν αυτό που νιώθω είναι φυσιολογικό και αν συμβαίνει και σε άλλες γυναίκες έτσι ξεκίνησα την αναζήτησή στο διαδίκτυο. Βρέθηκα, πράγματι, μπροστά σε μια πληθώρα site τα οποία τα παρουσίαζαν όλα ωραιοποιημένα. Δεν έβλεπα πουθενά την φρίκη τρέλα που βίωνα εγώ. Φανταστείτε τώρα πως όλο αυτό συνέβαινε στη Σαμοθράκη, όπου ζούσαμε τότε, σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές από όσα γνώριζα ζώντας σε πόλεις.

Η αλήθεια είναι πως υπέφερα σε επίπεδο μητρότητας και υπέφερα σε επίπεδο απομόνωσης.

Τα δύο υποφέρω έφτιαξαν το site.

 

Σε επηρέασε το γεγονός ότι ήσουν στη Σαμοθράκη;

Ναι γιατί ήμουν απομονωμένη. Αν ήμουν τότε στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα, μέσα στον φίλους και το οικείο περιβάλλον μου θα μπορούσα να βγω βόλτα με το παιδί μου στο καροτσάκι και να βρω άλλες μαμάδες να μιλήσουμε, ν’ ανταλλάξουμε ένα εξαντλημένο βλέμμα, ένα δάκρυ για τον χαμένο ύπνο, λίγο κλάμα για τα άλματα ανάπτυξης, κάτι βρε αδερφέ! Εναλλακτικά, θα υπήρχε μια σχολή γονέων, μια συγκέντρωση από μια ιδιωτική πρωτοβουλία, ένας ψυχίατρος. Στη Σαμοθράκη και σε οποιοδήποτε μικρό μέρος στη χώρα μας επικρατούν συνθήκες που δεν μπορούμε να διανοηθούμε όσοι ζούμε στις πόλεις. Μπορεί να περάσουν ολόκληροι μήνες κατά τους οποίους δεν βλέπεις κανέναν, ειδικά αν είσαι παιδάκι προσχολικής ηλικίας, για τα οποία δεν υπήρχε τότε καμία πρόβλεψη χώρου ή οργανωμένης δραστηριότητας.

 

Επομένως έκανες ένα site που αφορά το παιδί επειδή σε επηρέασε η κατάσταση εγκυμοσύνης στην οποία βρισκόσουν;

Σίγουρα η εγκυμοσύνη ήταν ο καταλύτης αλλά και η ύπαρξη ενός τεράστιου πληροφοριακού κενού δε με άφησε αδιάφορη. Οι γυναίκες που ζούνε στον Έβρο δεν έχουν κανένα εργαλείο στα χέρια τους προκειμένου να διερευνήσουν το γυναικολογικό και παιδιατρικό σκηνικό στον τόπο τους: δεν υπάρχουν κριτικές, fora, blogs, online groups- τίποτα πέρα από μια δύο ομάδες στα σοσιαλ. Επομένως, τη στιγμή που εντόπισα το κενό υπήρξε παράλληλα μέσα μου η ανάγκη καταγραφής και δημοσιοποίησης των όσων πληροφοριών είχα εγώ καταφέρει να συγκεντρώσω. Με βοήθησε το γεγονός ότι ένιωθα πολύ άνετα με τον υπολογιστή, την ένδοξη προ- φβ εποχή ξεκίνησα ως μια από τους 100 πρώτους bloggers της Ελλάδας, καθώς και ότι είχα ήδη στο περιβάλλον μου ανθρώπους που με το πνεύμα, τη δημιουργικότητα, τον επαγγελματισμό τους στάθηκαν δίπλα μου και μπορέσαμε από κοινού να δομήσουμε αυτό που ονειρευόμουν- το momfatale.gr.

 

Η εικόνα που είχες στο μυαλό σου για το site  πότε ένιωσες ότι είναι αυτή ακριβώς που θες;

Το site είναι σαν τα παιδιά μου, αποφεύγω να έχω μια εικόνα γι’ αυτό αλλά αφήνω τον δυναμισμό του να με πάει και προσπαθώ να προσαρμόζομαι. Ακόμη και τώρα θα ήθελα να αλλάξω πολλά πράγματα και γενικά αν με άφηνες συνέχεια κάτι θα πείραζα και θα άλλαζα.

 

Μία μητέρα λατρεύει το παιδί της  από την πρώτη στιγμή που θα γεννηθεί;

Συμβαίνει ακόμη πιο νωρίς. Για εμάς, ξεκίνησε όταν αντιληφθήκαμε τη σύλληψη της Δάφνης και νομίζω μάνα τότε γίνεσαι. Γι’ αυτό πολλές γυναίκες που χάνουν το παιδάκι τους κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, είναι μητέρες με τα όλα τους που θρηνούν μια απώλεια τέκνου.

Από εκείνη την πρώτη στιγμή  λάτρευα το εμβρυάκι μου. Ένιωσα από την πρώτη στιγμή ότι είναι κορίτσι- ευσεβείς πόθοι που ευωδόθηκαν!- το ένιωσα να κουνιέται, και σε όλο το τρίτο τρίμηνο να χορεύει κάθε βράδυ στην κοιλιά. 7 χρόνια μετά, η Δάφνη κάνει το ακριβώς το ίδιο! Τα παιδιά μας, όσοι είχαμε την τύχη/ επιλογή να τα κυοφορήσουμε, τα ξέρουμε από τότε που τα είχαμε στην κοιλιά, Αυτό που αλλάζει στον ένατο μήνα, όταν γεννάμε, είναι ότι γνωρίζουμε και την όψη τους!

 

Ασχολείσαι με πολλά πράγματα στην καθημερινότητά σου. Ποια είναι αυτά;

Ενεργοποιώ διάφορα πράγματα τα οποία επειδή τα αγάπησα εμβάθυνα σε αυτή τη ζωή. Αγάπησα πολύ την αγγλική γλώσσα και χώθηκα μέσα αυτή, έγραψα τα πρώτα μου ημερολόγια στα αγγλικά. Σπουδάζοντας αγγλική Φιλολογία και έχοντας διδάξει πολλά χρόνια ιδιωτικά είμαι πλέον στην Κοινωφελή Επιχείρηση του Δήμου Δήμο Θεσσαλονίκης στα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ)  όπου μάλλον εξοικειώνω τα παιδιά με την αγγλική γλώσσα παρά τα διδάσκω.

Δεύτερος άξονας μεγάλης αγάπης είναι η γυμναστική με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Συνεπώς, διδάσκομαι αλλά και διδάσκω γιόγκα αποκλειστικά σε παιδιά πάλι στα ΚΔΑΠ και είναι ειλικρινά η πιο απίστευτη εμπειρία.

Αυτά τα δύο κάνουν καλό στην ψυχή μου και με βοηθούν να εξελιχθώ σαν άνθρωπος. Η σχέση μου με τα παιδιά ήταν τέλεια ανέκαθεν: με αγαπούσαν ως αρχηγό στη ΧΑΝΘ, μου εμπιστευόταν τα προβλήματά τους στα ιδιαίτερα και στα φροντιστήρια, ανταποκρινόταν στις παρουσιάσεις μου. Ειλικρινά, από ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου- κι είναι κάμποσα και πολύ διαφορετικά, η δουλειά με τα παιδιά είναι η μόνη που αμείβεται τη στιγμή που γίνεται- κι ο μισθός είναι μπόνους, εξτραδάκι!- γι’ αυτό δεν μπορώ με τίποτα να την αφήσω.

Τα επαγγελματικά μου αντανακλαστικά τα εξασκώ και μέσω της ενασχόλησής μου με το εμπόριο, τις πωλήσεις και τη διαχείριση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μεγάλης ελληνικής εταιρίας την οποία εκπροσωπώ, γράφοντας, φωτογραφίζοντας, δημιουργώντας περιεχόμενο και με τη φυσική μου παρουσία στα κατά τόπους καταστήματά της.

Τέλος, αυτό που ακούγεται πρώτο: η φωνή! Δουλεύω με τη φωνή μου ως εκφωνήτρια σε διαφημίσεις στις οποίες ενίοτε γράφω και τα κείμενα. Είναι πολύ αστείο να πηγαίνεις να πάρεις ψωμί και να σου λέει τα παιδί «εσύ δεν είσαι η Αίγλη?» και να εννοεί ότι η φωνή σου του θυμίζει αυτήν της διαφήμισης του εν λόγω μαγαζιού! Ναι, η Αίγλη είμαι και για κάποια χρόνια ήμουν και η Όλια που πέρασε ώρες καθημερινά πίσω από μια κονσόλα σε ένα ραδιόφωνο- ίσως τη μοναδική δουλειά που μου έχει λείψει, ας όψεται η «νυχτερινή» φωνή και τα μικρά παιδιά!

 

Περίγραψε μου ένα 24ωρο σου.

Ξυπνάω στις 6:30 με 7:00  για να ετοιμάσω πρωινό για τα παιδιά και στη συνέχεια να τα ετοιμάσω για το σχολείο. Μέχρι 8:15 τα παιδιά είναι στο σχολείο και  9:00 εγώ ήδη στο μαγαζί. Εκεί 9:00 – 11:00 ασχολούμαι με το instagram  και 11:00 – 13:00 ασχολούμαι με τις πωλήσεις. Γύρω στις 13:00  ξαναπαίρνουμε τα παιδιά απ’ το σχολείο. Εκεί πρέπει να φροντίσω για το μεσημεριανό φαγητό, αν και στην περίπτωσή μας συχνά το φροντίζει ο μάγειρας (ο άντρας μου), αφού εγώ παράλληλα  μέχρι τις 16:00 – 17:00 έχω συνήθως δουλειά στο στούντιο.

Στη συνέχεια ακολουθεί η προετοιμασία της Δάφνης για την επόμενη μέρα στο σχολείο, κάτι το οποίο είναι ένας άθλος. Είναι έντονο παιδί και μου θυμίζει συχνά γιατί επέλεξα τον τίτλο mom fatale στο site μου αφού καμιά μέρα θα γίνω (γέλια). Επομένως κατά τις 17:00 ξεκινά η ψυχασθένεια που λέγεται απογευματινές δραστηριότητες μέχρι τις 19:00 – 20:00  και 21:00 τα παιδιά βρίσκονται στα κρεβάτια τους. Επομένως ακολουθούν δουλειές του σπιτιού και 23:00 – 1:00 προσωπικός χρόνος για εμάς τους γονείς.

 

 

Οι δραστηριότητες των παιδιών έχουν επιλεχθεί με κάποιο συγκεκριμένο σκεπτικό;

Καταλήξαμε σε κάποιες δραστηριότητες σκεπτόμενοι τι τους αρέσει αλλά και τι βολεύει στο πρόγραμμα. Στη Δάφνη για παράδειγμα αρέσει το σκαρφάλωμα και η μουσική, ωστόσο το σκαρφάλωμα μπορεί να γίνει και στις εκδρομές του Σαββατοκύριακου- επομένως αναπληρώνεται- ενώ μουσική δεν μπορούμε να της μάθουμε σπίτι. Της αρέσει κι ο χορός και δεδομένου ότι αυτό βόλευε περισσότερο στο δικό της πρόγραμμά αλλά και στο οικογενειακό, επιλέξαμε το χορό. Ο Αλέξανδρος πάλι λατρεύει το νερό, οπότε το κολυμβητήριο ήταν το φυσικό επακόλουθο. Συνολικά, δεν έχω αγωνία να «γεμίσουν» το χρόνο τους ούτε θεωρώ καλό να ασφυκτιούν κάτω από το βάρος προγραμματισμένων υποχρεώσεων. Είμαι υπέρ της λελογισμένης τροφοδοσίας ερεθισμάτων, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση!

 

Έχεις διαβάσει βιβλία για την εγκυμοσύνη αλλά και για το μεγάλωμα των παιδιών ή όλα τα αφήνεις να λειτουργούν ενστικτωδώς;

Έχω αποφοιτήσει από μια σχολή παιδαγωγικού ενδιαφέροντος επομένως για να πάρω το πτυχίο μου έπρεπε να έχω βασικές γνώσεις παιδαγωγικής μεθοδολογίας και εκπαιδευτικής προσέγγισης. Έχοντας, λοιπόν, εξασκήσει αυτό το επάγγελμα για πολλά χρόνια γύρω στα 20, έχω πολύ μεγάλη εμπειρία ενώ έχω υπάρξει στέλεχος και σε κατασκηνώσεις, παιδαγωγικές δομές, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης. Όσο ήμουν έγκυος φυσικά και διάβασα πάρα πολύ, κυρίως όσα έχουν να κάνουν με αναπτυξιολογία. Έντυσα δηλαδή λίγο τις θεωρητικές γνώσεις που είχα από μία φιλοσοφική σχολή με πιο πρακτικές και σύγχρονες. Το σύνολο των γνώσεων, της εμπειρίας, της παρατήρησης πάνω στα παιδιά μου, μπορούμε αν θέλεις χάριν συντομίας να το πούμε ένστικτο.

 

Θεωρείς ότι υπάρχουν κανόνες που πρέπει να θέτουμε στα παιδιά;

Είτε το θεωρώ εγώ σωστό είτε όχι δεν έχει καμία σημασία. Υπάρχει ήδη ένα σετ αυστηρών και απαράβατων κανόνων («το σχολείο αρχίζει 8.15», «τρώμε τα λαχανικά μας», «πλένουμε τα δόντια μας») στους οποίους τα παιδιά θα κληθούν να προσαρμοστούν. Πέρα από αυτούς όμως, δε με προβληματίζει η έλλειψη προσαρμογής των κανόνων στην ηλικία και το προφίλ του παιδιού.  Ο κανόνας «κάτσε ήσυχα στο εστιατόριο» είναι αυτονόητος. Αλλά γιατί ένα παιδί 5 χρονών πρέπει να κάτσει παρατεταμένα λες και είναι 50 χρονών σε έναν χώρο που δε φτιάχτηκε για την ηλικία του, δεν το καταλαβαίνω! Ούτε γιατί, προκειμένου να κάτσει, του κοτσάρουμε και το τάμπλετ στα χέρια! Πρέπει να δούμε τι βολεύει το παιδί , τι εξυπηρετεί την ανάπτυξη του, ψυχική και σωματική. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε οι εξυπηρετητές των παιδιών μας και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους εκνευριζόμαστε μαζί τους. Δεν μπορούμε δηλαδή να δεχτούμε ότι δεν θα πάρουν τη σκυτάλη ώστε να γίνουν αυτό που δεν προλάβαμε οι ίδιοι να γίνουμε. Είναι πολύ ενοχλητικό να δουλεύεις όλη την ώρα για κάποιον που δεν θα εκπληρώσει το όνειρό σου και θα εκπληρώσει το δικό του… μόνο που αν αυτό σε εκνευρίζει και δε βρίσκεις χαρά, μάλλον σου έχει προκύψει δύσκολος ο γονεϊκός ρόλος!

 

Αν και είσαι άνθρωπος των άκρων και των γρήγορων εναλλαγών ορίζεις ένα πλαίσιο στο πρόγραμμα των παιδιών. Συμβαίνει γιατί είναι απαραίτητο στα παιδιά ή γιατί χρειάζεται ώστε να τα προλάβεις όλα;

Όταν είσαι πολύ δημιουργικός και παραγωγικός τείνεις να είσαι και χαοτικός. Αυτό το ξέρω από πρώτο χέρι. Το ζω και στα παιδιά μου. Εφόσον τα παιδιά μας έχουν πάρει τον δικό μας συντελεστή σε ταχύτητα και δημιουργικότητα χρειάζεται χαλιναγώγηση γιατί αλλιώς θα τρελαθούμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταφέρνουμε πάντα να τηρήσουμε αυτό το πλαίσιο αλλά τουλάχιστον λέμε ότι προσπαθούμε και δουλεύουμε προς στη σωστή κατεύθυνση.

 

Ποιες είναι οι αξίες που προσπαθείς να εμφυσήσεις στα παιδιά σου;

Δεν υπάρχει λίστα ιεραρχημένη με αξίες αλλά αν σε κάτι έχω δώσει πολύ μεγάλη έμφαση είναι η αγάπη, η κατανόηση και ο σεβασμός στους άλλους και φυσικά προσπαθώ με κάθε τρόπο να μην έχουν στερεότυπα. Τώρα που με ρωτάς διαπιστώνω ότι και τα δύο μου παιδιά είναι πολύ υποστηρικτικά σε οποιονδήποτε πιο αδύναμο, άρα μάλλον η αξία είναι το πολύ χριστιανικό «Αγάπα τον πλησίον σου».

 

Με τον άντρα σου έχετε κοινή γραμμή όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών;

Με τον Ανέστη καταφέραμε στην αρχή να τα διαλύσουμε όλα. Δεν ήμασταν από τα ζευγάρια που ήμασταν σε σχέση για χρόνια και μετά ήρθαν τα παιδιά. Ήμασταν 1 ½  χρόνο μαζί και γίναμε γονείς. Ήμασταν ένα νέο ζευγάρι και ειλικρινά τα κάναμε χάλια. Για 3-4 χρόνια δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε ούτε στη θεωρία ούτε στην πράξη.

Η πρώτη σκέψη λοιπόν ήταν η φυγή. Είδαμε όμως πως όταν τα παρατάς τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα οπότε ζητώντας ο καθένας βοήθεια καταφέραμε να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πιο συνειδητά, πιο ήρεμα, πιο ώριμα.

Όσοι κάνουμε παιδιά ή έχουμε μόνιμες σχέσεις ξέρουμε ότι δεν πρόκειται για σπριντ αλλά για μαραθώνιο και το τέρμα του μπορεί να συμπίπτει με το τέλος της ζωής. Επομένως αν αυτή η κατάσταση σε καταθλίβει πρέπει να ζητήσεις άμεσα βοήθεια. Πρέπει οπωσδήποτε να το δεις από την άλλη του πλευρά ότι αυτό είναι το γέμισμα της ζωής σου, αυτό που επέλεξες να έχεις στη ζωή σου και είσαι πολύ τυχερός που το αξιώθηκες.

 

Από τις δραστηριότητές σου ποια είναι αυτή που δεν θα μπορούσες να φανταστείς ότι θα την αφήσεις και δεν θα την ξαναέχεις στη ζωή σου;

Το site, το οποίο το διατηρώ στην παιδική μου χαρά, είναι το μόνο πράγμα που αν δεν ασχοληθώ βγάζω στερητικό. Είναι και λίγο ψυχογράφημα για μένα αντανακλά πάντα το πώς νιώθω αν δεν νιώθω καλά ή κάτι είναι σε πολύ έντονη μετάβαση δεν γράφω γιατί δεν θέλω να φανεί, το κρατάω προσωπικό και  κρυφό.

Το ραδιόφωνο είναι το δεύτερο το οποίο δεν μπορώ να φανταστώ χωρίς να υπάρχει στη ζωή μου. Αυτή τη χρονιά αν και υπάρχουν προτάσεις δεν μπορούν να ευοδωθούν λόγω περιορισμένου χρόνου. Το ραδιόφωνο είναι σαν στοιχειό για μένα ωστόσο σε αντικατάστασή του έχω τις εκφωνήσεις. Είμαι γενικά ένας άνθρωπος ο οποίος χρειάζομαι την επικοινωνία στη ζωή μου γι’ αυτό έχω ανοίξει πολλές οδούς ώστε να μην χρειαστεί να μείνω χωρίς αυτό.

Τέλος, στη ζωή μου δεν μπορώ να είμαι χωρίς παιδιά γι’ αυτό κιόλας δουλεύω στα ΚΔΑΠ αλλιώς θα το άφηνα αφού το εισόδημά μου συμπληρώνεται από τις άλλες μου δραστηριότητες.

 

Θα ήθελες να μοιραστείς περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την ενασχόλησή σου στον Δήμο;

Ξεκινώντας με κάποιες λεπτομέρειες για την ΚΕΔΗΘ (Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου Θεσσαλονίκης), πρόκειται για μια επιχείρηση που έφτιαξε ο δήμος σαν ξεχωριστό κεφάλαιο για να εξυπηρετεί άμεσα τους δημότες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτή η επιχείρηση είχε την τύχη να έχει τα προηγούμενα έτη επικεφαλής την κυρία  Μαρία Πασχαλίδου, η οποία είναι ένας άνθρωπος ζωντανός, δημιουργικός νους ενώ τώρα λάμπει με την κυρία Ιωάννα Κοσμοπούλου, η οποία έχει επιστημονικό βάθος αλλά κυρίως όραμα και μεθοδολογία. Επομένως, είχα την τύχη να συνεργαστώ κάτω από δύο γυναίκες δημιουργικές και ικανές με φοβερή αντίληψη –μάνες και οι δύο- ενώ στα 6 – 7 ΚΔΑΠ της επιχείρησης επικεφαλής είναι και πάλι μερικές από τις πιο δυναμικές, έξυπνες και ακούραστες γυναίκες που έχω συναντήσει στην επαγγελματική μου ζωή. Τα παιδιά πηγαίνουν σ’ αυτά μέσω ευρωπαϊκού προγράμματος. Συγκεκριμένα οι μητέρες παίρνουν voucher μέσω ΕΣΠΑ και γράφουν τα παιδιά τους για όλο τον χρόνο. Στα ΚΔΑΠ μπορεί κανείς να βρει πλήθος δραστηριοτήτων για την απασχόληση των παιδιών. Εγώ, λοιπόν, σε όλο αυτό προσθέτω το λιθαράκι μου ως φιλόλογος Αγγλικής Φιλολογίας και yoga instructor.

 

Μία αγαπημένη συνήθεια της οικογένειάς σου.

Με μεγάλη χαρά διαπιστώνω ότι δεν πρόκειται για κάτι μοναδικό ούτε σπάνιο. Δεν είναι μια η συνήθεια που αγαπώ! Έχουμε καθημερινές αγαπημένες συνήθειες και ρουτίνες στο σπίτι, από πολύ απλά πράγματα, όπως το να μοιραζόμαστε καθημερινά πρωινό και δείπνο- με όλη την σημασία που έχει αυτό για την ανταλλαγή μεταξύ μας, μέχρι πιο ιδιαίτερα, όπως το να στολίσουμε όλοι μαζί το σπίτι πριν από οποιαδήποτε μεγάλη γιορτή. Οι εκδρομές και οι αποδράσεις είναι επίσης κάτι που αγαπάμε και οι τέσσερις και ριχνόμαστε με τα μούτρα με την πρώτη διαθέσιμη ευκαιρία!

 

Κάνε μία ευχή για τα παιδιά σου (Δάφνη- Αλέξανδρος) και παιδί (site – Mom Fatale).

Ελευθερία. Η μόνη μου ευχή: να καταφέρουν να χτίζουν και να δημιουργούν χωρίς πνιγηρούς συμβιβασμούς, κάτι το οποίο προϋποθέτει πολύ ξεκάθαρο προσανατολισμό, σκληρή δουλειά και αφοσίωση. Επομένως, εύχομαι να καταφέρω εγώ ως γονιός κι εκείνα ως παιδιά να αποκτήσουν όλα τα προσόντα/ εφόδια που θα τους εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να λειτουργούν με γνώμονα τη χαρά της δημιουργίας και της προσφοράς. Φαντάζομαι- επομένως-  δύο ενήλικες χαρούμενους μέσα στην καθημερινότητά τους κι ένα site με ειλικρινές, πρωτογενές περιεχόμενο. Και το τελευταίο, μετά από επτά χρόνια λειτουργίας του site – το νιώθω, για τα παιδιά έχουμε ακόμα δεκαπέντε χρόνια δουλειάς μπροστά μας! Άρα ελευθερία γι’ αυτά κι αντοχές για  μένα!

 

Ευχαριστούμε την Όλια Παναγιωτοπούλου για την συνέντευξη αλλά και για την μηνιαία παρουσία της μέσω των άρθρων της στο KIDOT Mag.