Δεν μεγάλωσα επιθυμώντας παιδιά. Δεν απολάμβανα το να κάνω babysitting, ούτε και να βρίσκομαι κοντά με ανθρώπους που έχουν παιδιά και πραγματικά πίστευα ότι το μονοπάτι της ζωής θα με οδηγήσει οπουδήποτε αλλά σίγουρα όχι στην μητρότητα. Αυτό, ωστόσο, άλλαξε όταν γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο και η προοπτική του να γίνω μητέρα άλλαξε. Όταν ήμουν έγκυος στην πρώτη μου κόρη, βίωνα μια σουρεαλιστική εμπειρία. Τα σημάδια όλα έδειχναν ότι ήμουν έγκυος για εβδομάδες αλλά μη γνωρίζοντας τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης νόμιζα απλώς ότι τα ξημερώματα, το γυμναστήριο και οι πολλές ώρες στη δουλειά είχαν αρχίσει να με κουράζουν. Αντίθετα, αποδείχθηκε ότι ήμουν 10 εβδομάδων έγκυος πριν καν το συνειδητοποιήσω.Όπως στις περισσότερες εγκυμοσύνες, κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου, ήμουν κουρασμένη. Ωστόσο το δεύτερο τρίμηνο άρχισα να βιώνω ναυτίες. Ένιωθα χάλια το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ. Το μόνο πράγμα που με βοήθησε κάπως με τη ναυτία ήταν η πρωινή γυμναστική. Χάρη στη γυμναστική έσερνα το εξαντλημένο και ξένο πια σώμα μου έξω από το σπίτι και γυμναζόμουν πριν από τη δουλειά.Είχα αρχίσει να σιχαίνομαι τα πάντα γύρω από την εγκυμοσύνη.Καθώς ένιωθα απαίσια σχεδόν όλη την ώρα, διαγνώστηκα με προδρομικό πλακούντα. Και επειδή ήμουν άνω των 35 ο γιατρός μου με είχε προειδοποιήσει για πιθανές επιπλοκές λόγω αυτού. Το θεραπευτικό πλάνο ήταν συγκεκριμένο, τέλος η γυμναστική και περιορισμένη κίνηση.

Έτσι, όσο προστάτευα το μωρό μου από τον πρόωρο τοκετό, ήμουν δυστυχισμένη. Μια από τις λίγες διεξόδους μου για να ανακουφίσω τη ναυτία μου αφαιρέθηκε από μένα και τα αποτελέσματα αυτού ήταν σχεδόν άμεσες.

Και επίσημα μισούσα το να είμαι έγκυος.

Καθώς η εγκυμοσύνη προχωρούσε, η πρωινή ναυτία υποχώρησε σε σημείο που συνήθως διαρκούσε μόνο μέχρι το μεσημέρι. Και, από καθαρή τύχη, το θέμα που είχε προκύψει με τον προδρομικό πλακούντα επιλύθηκε μόνο του καθώς η μήτρα επεκτάθηκε για να φιλοξενήσει το μωρό. Τα πράγματα άρχισαν να βαίνουν καλώς!

Ωστόσο, η ελπίδα για ένα τρίτο τρίμηνο χωρίς δυσκολίες ήταν βραχύβια. Με την υγιή κόρη μου να μεγαλώνει ενώ παράλληλα μειωνόταν το μέγεθος του στομάχου μου, η παλινδρόμηση οξέος έγινε ο μεγάλος μου αντίπαλος. Αυτό ήρθε να προστεθεί στην ήδη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν τους τελευταίους μήνες.

Η παλινδρόμηση έγινε τόσο άσχημη που τελικά αναγκάστηκα να κοιμηθώ στο ανάκλιντρο του καναπέ. Ήταν το μόνο μέρος στο οποίο μπορούσα να κοιμάμαι έστω και λίγο. Ως εκ τούτου, ήμουν πλέον εξαντλημένη, με ναυτία και δεν άντεχα άλλο την εγκυμοσύνη.

Όταν τα νερά έσπασαν, ήμουν απλά ενθουσιασμένη! Ήξερα ότι αυτό το μαρτύριο που ονομάζεται εγκυμοσύνη θα τελείωνε.

Όσο ανέπνεα μεταξύ των συσπάσεων, ήμουν ευγνώμων καθώς δυνάμωναν γιατί αυτό σήμαινε ότι το μικρό μου θα γεννιόταν και όλη η ενόχληση που ένιωθα τους τελευταίους επτά μήνες θα τελείωνε.

Το πιο εκπληκτικό πράγμα συνέβη όμως όταν το μικρό μου ήρθε στην αγκαλιά μου. Όλα τα άσχημα συναισθήματα και η δυσαρέσκεια που είχα για την εγκυμοσύνη ξεχάστηκαν σε μια στιγμή. Για πρώτη φορά, ένιωσα ένα κύμα αγάπης να με πλημμυρίζει για αυτό το μωρό που δεν είχα βιώσει όσο ταλαιπωρούμουν από την εγκυμοσύνη. Κοιτάζοντας το βλέμμα του μωρού μου που με κοιτούσε  ένιωθα ότι  όλη η φρίκη της εγκυμοσύνης άξιζε τον κόπο!

Όταν ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν έτοιμοι να προσθέσουμε ένα δεύτερο μωρό στην οικογένειά μας, το μεγαλύτερο μου ήταν 14 μηνών. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, εκείνη και εγώ είχαμε βρει τους ρυθμούς μας, περνούσαμε φανταστικές περιπέτειες μαζί και είχαμε δημιουργήσει έναν άθραυστο δεσμό. Η ζωή ήταν καταπληκτική.

Αγάπησα την μητρότητα!

Δυστυχώς η δεύτερη εγκυμοσύνη αν εξαιρέσουμε τον προδρομικό πλακούντα ήταν μια επανάληψη της πρώτης. Επιπλέον με ένα νήπιο να με ζητάει συνεχώς. Όση ξεκούραση και αν χρειαζόμουν δεν μπορούσα να την έχω. Έτσι δεν είχα πλέον να φροντίζω μόνο τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια αυτής της εγκυμοσύνης.

Η εξάντληση του να κυνηγάω την κόρη μου, να παίζουμε και να αντιμετωπίζω την άρνησή της για ύπνο ενώ παράλληλα η ναυτία δεν με άφηνε να ηρεμήσω, με έκανε να νιώθω σωματική και συναισθηματική εξάντληση. Η δεύτερη μου εγκυμοσύνη αποδείχτηκε χειρότερη από την πρώτη αφού σε αυτήν δεν είχα χρόνο για να φροντίσω τον εαυτό μου.

Έτσι θυμήθηκα ξανά πόσο μισούσα την εγκυμοσύνη. 

Ήμουν τόσο εξαντλημένη κατά τη διάρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης μου που δεν αντιλήφθηκα τις συσπάσεις που είχαν ξεκινήσει. Νιώθοντας ναυτία μετά την έξοδο για φαγητό, αποφάσισα να πάω μια βόλτα. Ωστόσο, άρχισαν κάποιες κράμπες που δεν είχα βιώσει πριν, οπότε σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερο να πάω σπίτι. Και στο δρόμο μου προς τα εκεί, συνέβη. Είχε ξεκινήσει ο τοκετός! Αυτή η εγκυμοσύνη πλησίαζε στο τέλος της. Ήμουν πιο χαρούμενη από όσο ήμουν εδώ και εβδομάδες!

Είχαν περάσει σχεδόν 45 λεπτά από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι συσπάσεις και έφτασα στο νοσοκομείο. Ήταν πολύ πιο έντονες σε αυτόν τον δεύτερο τοκετό. Αλλά δεν με ενδιέφερε τόσο αφού ήξερα ότι έφτανε το τέλος της ναυτίας και της εξουθένωσης.

Μόλις 37 λεπτά από τη στιγμή που έφτασα στο νοσοκομείο, η δεύτερη κόρη μου γεννήθηκε!

Όπως και την πρώτη φορά όταν ακούμπησαν το μωρό πάνω στο στήθος μου, η αγάπη μου γι’ αυτό το πλάσμα ξεπέρασε όλα τα άλλα. Και εκείνη τη στιγμή όσο και να είχα μισήσει την περίοδο της εγκυμοσύνης, σκέφτηκα το ίδιο ακριβώς με την πρώτη φορά, ότι άξιζε όλη η διαδικασία.

Οι κόρες μου είναι ό,τι πιο εκπληκτικό μου έχει συμβεί. Με εμπνέουν να γίνομαι καλύτερη, να σταματάω και να απολαμβάνω τη φύση και με βοηθούν να βλέπω την ομορφιά στα μικρά πράγματα στη ζωή. Είμαι πραγματικά η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου χάρη σ’ αυτές και θα είμαι για πάντα ευγνώμων.

Λατρεύω κάθε στιγμή της μητρότητας!

Πηγή: Babygaga

Δείτε ακόμα:

Εγκυμοσύνη μετά από αποβολή: 7 σημάδια που δείχνουν ότι είστε ψυχικά και σωματικά έτοιμη για μια νέα αρχή