KIDOT Loves Mom Bloggers | Άννυ Γαληνού aka Run Mommy Run!
Share
Aγαπάμε όλες τις μαμάδες, αλλά λίγο παραπάνω τις μαμάδες που έχουν το δικό τους blog. Έτσι, αποφασίσαμε να στείλουμε στις πιο αγαπημένες μας ένα KIDOT ερωτηματολόγιο για να μας το απαντήσουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Ακολουθούν οι απαντήσεις της Άννυς Γαληνού που έχει δημιουργήσει το Runmommyrun.gr!
Ποιο ήταν το ωραιότερο δώρο που έλαβες για τη γιορτή της μητέρας;
Τα αγόρια μου! Που γεννήθηκαν 9/5, δυο μέρες πριν την ημέρα της μητέρας. Και μια ημέρα πριν τα γενέθλιά μου. Δυο μέρες, δυο γιορτές (τρεις μαζί με τα δικά μου γενέθλια) και δυο μικροί έρωτες για δώρο! Παρότι δεν πιστεύω στη «μοίρα», σαν προσχεδιασμένη «συνωμοσία» ευτυχίας δε μοιάζει όλο αυτό;
Τι αγαπάς περισσότερο στο ρόλο σου ως μητέρα;
Αν πω τα πάντα θα ακουστεί κλισέ; Αλήθεια, δεν υπάρχει κάτι, να μην αγαπώ σε αυτόν τον τόσο σπουδαίο ρόλο, για τον οποίο νιώθω βαθιά τυχερή που μου δόθηκε. Αγαπώ να τους φροντίζω, αγαπώ να τους μυρίζω, να τους αγκαλιάζω, να τους ακούω να μιλάνε, να παίζουν μαζί και να πλάθουν ιστορίες. Καλά αυτό το τελευταίο δεν το αγαπώ απλά, με τρελαίνει…
Αγαπώ να τους βλέπω να κοιμούνται… Αγαπώ να προσπαθώ να λύσω όλες τις τρελές απορίες τους. Αγαπώ να τους ακούω να με φωνάζουν μαμά, να με αναγνωρίζουν στο πλήθος και να τρέχουν πάνω μου, να βλέπω τα ματάκια τους να γυαλίζουν, όταν με αντικρίζουν. Αγαπώ ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό, μέσα από αυτόν τον ρόλο. Αυτόν που έγινα και όλα όσα άλλαξα, βελτίωσα και κατέκτησα μέσα μου, ακριβώς επειδή έγινα μαμά…
Ποια είναι η πιο περίεργη ερώτηση που σου έκαναν ποτέ τα παιδιά σου;
Ποια είναι η πιο «φυσιολογική» ερώτηση θα έπρεπε να με ρωτήσεις.
Από το «γιατί δεν έχω έναν δεινόσαυρο για κατοικίδιο» μέχρι υπαρξιακές ερωτήσεις για το πώς προήλθε ο άνθρωπος και πού καταλήγει, πώς γεννιούνται τα παιδιά, αλλά και ερωτήσεις του τύπου «γιατί γράφει βοσκή στα μικροκύματα» (Bosch) ή «γιατί τα φασολάκια είναι τόσο κακόκεφο φαγητό» τα παιδιά χαρακτηρίζονται από αυτήν τη «μαγική» τους ιδιότητα να κάνουν περίεργες ερωτήσεις, άλλοτε ξεκαρδιστικές και άλλοτε αποστομωτικές, που σε κάνουν να μη ξέρεις τι να απαντήσεις… Πρόσφατα ο 5 χρόνος γιος μου με «τάπωσε» ρωτώντας με το εξής, όπως του εξηγούσα τη θεωρία του Δαρβίνου… «Αν ο πίθηκος εξελίχθηκε σε άνθρωπο, τότε πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμη πίθηκοι; Κάποιοι δεν εξελίχθηκαν και έμειναν έτσι»; Αν υπάρχει κάποιος αρμόδιος να μας διαβάζει, πάντως, θα ήθελα κι εγώ να ακούσω την απάντησή του σε αυτό!
Μπορείς να μοιραστείς την πιο αστεία σου ιστορία με τα παιδιά σου;
Άπειρες. Αυτή, όμως, που μου έρχεται αυτόματα στον νου είναι η εξής:
Τα αγόρια μου μόλις είχαν αρχίσει να περπατάνε. Κάποια στιγμή γυρνάω το βλέμμα για δευτερόλεπτα (τόσο χρειάζεται για να γίνει το «κακό») δεν τους βλέπω αλλά ακούω από το βάθος «πλιτς-πλιτς»! Τρέχω να δω τι συμβαίνει και τους αντικρίζω στο μπάνιο να παίζουν μπουγέλο…με τα νερά από την τουαλέτα! Αυτοί να έχουν ξεκαρδιστεί στο γέλιο και εγώ να ψηλαφώ το σαγόνι μου, να δω αν έπαθα εγκεφαλικό! Ευτυχώς δεν είχε πανδημία τότε, για να έχουμε έλλειψη αντισηπτικών. Περιττό να πω ότι μόνο, που δεν τους έβαλα να το πιούνε.
Ποια συμβουλή που σου έδωσε η μαμά σου ακολουθείς πιστά και αντίστοιχα θα ήθελες να την μοιραστείς μαζί μας;
Η μαμά μου δεν ήταν ποτέ των συμβουλών. Με την έννοια να τις δίνει. Ανέκαθεν μου τις «περνούσε» με τη στάση και τη φιλοσοφία της ζωής της. Αυτό που πάντα προσπαθούσε να μου «περάσει» λοιπόν και ως μητέρα, αλλά και ως γιατρός (και η αλήθεια είναι πως πέρασε καιρός, μέχρι να το «χωνέψω» και να το «αποδεχτώ») είναι πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μην περιμένεις από κανέναν να αντιδράσει όπως εσύ και μάθε να δέχεσαι γιατί δεν το κάνει. Κατανόησε πως καθένας γεννιέται με διαφορετικό και ξεχωριστό χαρακτήρα. Προσπάθησε να βελτιώσεις «αυτό» που έχεις μπροστά σου και όχι να το αλλάξεις. Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς. Είτε μιλάμε για φίλο ή συγγενή σου είτε για το ίδιο σου παιδί…
Mητρότητα για εσένα είναι….
Πληρότητα. Η πρώτη φορά που ένιωσα «ολοκληρωμένη» ως άνθρωπος ήταν, όταν κράτησα την κόρη μου αγκαλιά. Από τότε μέχρι και σήμερα, 7 χρόνια και άλλα δυο παιδιά μετά, μόνο στην αγκαλιά των παιδιών μου νιώθω «γεμάτη» και πλήρης. Μόνο τότε νιώθω πως δε μου λείπει τίποτα. Δε χρειάζομαι τίποτα. Δεν αποζητώ τίποτα. Μόνο τότε νιώθω πως όλα γύρω μου κουμπώνουν σε έναν μοναδικό και ιδανικό συνδυασμό… Άρα ναι. Πληρότητα είναι ίσως η ιδανική λέξη…
Διαβάστε επίσης:
